เคยรู้สึกผิดที่จะย้ายออกจากบ้านพ่อแม่ไปอยู่บ้านใหม่ของเราเองไหมครับ

Options

รู้สึกผิดมาตลอด แต่ว่าข้อดีมันมีมากกว่าเยอะเลย สบายใจ สบายตา ความรู้สึกว่ามีที่มีทางมีบ้านเป็นของตัวเองจริงๆมันเยี่ยมมากๆ

ยังไงที่บ้านพ่อกับแม่ก็ยังมีน้องชาย และครอบครัวพี่ชายอยู่ด้วย คุณไม่อยู่ พวกท่านก็ไม่เหงามากหรอกค่ะ

คุณจะรู้สึกผิดมากกว่านี้ทำให้พ่อแม่คาดหวังว่าคุณจะไปเยี่ยมทุกอาทิตย์ แต่คุณทำไม่ได้ ซึ่งตรงนี้มีความเป็นไปได้เยอะมากเลยที่คุณจะไปเยี่ยมไม่ได้บ่อยเท่าที่คิดอะ

สนับสนุนให้ย้ายออก ข้อดีมันเยอะกว่าจริงๆนะ

ตอนแยกออกมาแรกๆ ก็คิดถึงบ้านเก่าอ่ะค่ะ คิดถึงแม่ คิดถึงกับข้าวที่แม่ทำ T_T
แต่ว่าชีวิตคนเราต้องก้าวเดิน ตอนนี้ปรับตัวกับบ้านใหม่ได้แล้ว มีความสุขดีค่ะ กลับไปเยี่ยมบ้านบ้างเดือนละครั้ง

ผู้หญิงอยู่รวมกัน ส่วนมากทะเลาะกันมากกว่ารักกันครับ
ฮา ๆ อันนี้เห็นเยอะ... ถ้าครอบครัวไหน ลูกสะใภ้กับแม่สามี... อยู่แบบสงบสุข
ถือว่าโชคดี..มาก
ขนาดแม่กับลูกสาว ยังมีทะเลาะ
มีลูกสะใภ้มาเพิ่ม... ปวดหัว
แยกเพื่ออนาคต...

เห็นหลายกระทู้ บอกว่าถูกต้อง เพราะคุณยังไม่แก่ ลูกยังไม่โต

ถ้าเวลานั้นมาถึงจริง ๆ คุณจะรู้สึก แบบเดียวกับพ่อแม่ ที่รู้สึกในวันนี้
ทำไม การอยู่กับพ่อแม่ มันแย่มาก ขนาดนั้นหรือ แล้วคุณโตมาในครอบครัว
แบบนี้ได้อย่างไร??? ทำไม ก่อนแต่ง คุณไม่รู้สึกอึดอัด อยากอิสระเสรี ???

เราเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ พี่ชายแยกบ้านไป ทั้ง ๆ เป็นลูกชายคนเดียว
พ่อร้องไห้ แม่ก็ร้องไห้ เศร้ามาก และเป็นเหตุหนึี่งที่ทำให้แม่ เป็นคนขี้วิตก
กังวล ซึมเศร้า มาตลอด ทั้ง ๆ ที่ตอนอยู่ด้วยกัน ไม่มีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งนะ
บ้านก็ไม่จน

เพียงแค่ เมียของพี่ กับพี่ชาย อยากเป็นอิสระเท่านั้นเอง แล้วทำไม ไม่ขอเป็นอิสระ
ตั้งแต่เด็ก ยังหางานทำงานไม่ได้นะ แปลกจริง ๆ

ปัญหานี้เหมือนกันเลย ยังคิดไม่ตก ของเราไม่ใช่แค่พ่อแม่ ยังญาติผู้ใหญ่อีกสองสามคน
เคยคิดว่า หรือจะซื้อทาวเฮ้าสน์เล็กๆ ซักสองห้องในหมู่บ้านเดียวกันให้เขาย้ายมาอยู่ใกล้ๆ เรา ดี แต่ก็ติดเรื่องทุนทรัพย์
แถมบ้านแฟนเราไกลจากที่เดิมมาก บอกให้แฟนมาซื้อใกล้ๆบ้านเรา ก็แพงเกิน เฮ้อ
เข้ามาบ่น ไม่ไ่ด้ช่วยอะไรคุณ จขกท เลย :)

ก่อนจะตอบ .. ต้องบอกว่าแต่ละครอบครัวมีความคิด มีทัศนคติ มีการเลี้ยงดูมาที่แตกต่างกัน
ที่จะตอบต่อไปนี้ คือบ้านเรา ครอบครัวเราเท่านั้นนะคะ กับครอบครัวอื่นอาจจะไม่ใช่แบบนี้ หรือไม่ได้คิด ไม่ได้เป็นแบบนี้


เริ่มที่บ้านเราก่อน .. บ้านเราเป็นคนจีน อาม่าจีน 100% พ่อแม่ก็ไทยจีนละ พี่ชายเราแต่งก่อน .. ซึ่งก่อนแต่งก็ไม่ได้จะอยู่บ้านประจำอยู่แล้ว เพราะทำงานในเมือง ก็ซื้อคอนโดอยู่
พี่ชายอีกคน พี่สาวอีกคน ก็อยู่คอนโดกันหมด แต่เสาร์อาทิตย์ พี่น้องจะกลับมาบ้านพ่อแม่ แล้วก็นอนค้างกัน มีความสุขดีค่ะ พ่อแม่เราก็แฮปปี้ ไม่ได้มีความรู้สึกที่จะต้องมารั้งลูกไว้ให้อยู่กับตัวตอนแก่
พ่อเรา อาม่าเรา ผ่านช่วงที่ไม่สบาย มีต้องเข้ารพ. ผ่าตัดใหญ่เป็นว่าเล่น อาม่าเส้นเลือดในสมองตีบ แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ มีลูกหลานคอยดูแลตลอดไม่เคยขาด กำลังจะบอกว่าการรั้งลูกหลานไว้ให้อยู่กับบ้าน อยู่กับตัวเพื่อจะได้อยู่ดูแล ไม่ได้แปลว่าลูกหลานที่ออกมาอยู่เองข้างนอกจะไม่กลับไปดูแลค่ะ ของอย่างนี้มันอยู่ที่คน อยู่ที่ความคิด และการกระทำของลูกหลานเองทั้งนั้น
การกลับไปบ้านทุกอาทิตย์ ก็ไม่ได้มีพ่อแม่มานั่งโทรตามว่าจะมาบ้านมั้ยลูก มีแต่ลูกๆกลับมาบ้านพ่อแม่เอง โดยไม่ได้มีใครร้องขอ หากใครไม่ว่าง พ่อแม่เราก็จะบอกว่า ไม่เป็นไรลูก ไม่ว่างไม่ต้องมาหรอก จัดการธุระให้เรียบร้อยไปดีกว่า
บ้านเราเป็นแบบนี้ จนเราแต่งงานออกมาอยู่บ้านสามี (ที่มีพ่อแม่สามีอยู่ด้วย) พ่อแม่เราไม่เคยโทรตาม หรืออะไร บ้านเราเลี้ยงลูกแบบอิสระ ไว้ใจ และเชื่อใจ และรู้ว่าลูกตัวเองเป็นคนอย่างไร
และเราก็รู้สึกว่าการที่พ่อแม่ไม่โทรตาม ไม่ได้แปลว่าเค้าไม่รัก ไม่ห่วง เพียงแต่เค้าเชื่อว่าเราดูแลตัวเองได้ดีมากพอแล้ว แต่ถึงเวลาถ้าเราต้องการคำแนะนำ เราจะปรึกษาเค้าเอง :)




อย่างที่รู้ๆกัน แม่สามี กับลูกสะไภ้ .. เราไม่ได้เจอปัญหานี้นักหนามากนัก ถ้าเทียบกับคนอื่นๆที่เห็นมาเล่าๆให้ฟังกันตามห้องชานเรือน แต่สุดท้ายเราก็คุยกับสามี ขอแยกออกมาอยู่เองเป็นส่วนตัว
คำว่า "ขอแยกออกอยู่เป็นส่วนตัว" ไม่ได้แปลว่า "จะอกตัญญู" นะคะ ขอให้เข้าใจใหม่อีกครั้ง เราแยกออกมาอยู่ เพื่อที่เราจะมีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น ต้องบอกว่าการแต่งงานแล้วเข้าไปอยู่บ้านสามี หรือในทางกลับกันผู้ชายต้องเข้าไปอยู่บ้านผู้หญิง มันไม่โลกสวยขนาดนั้นค่ะ :)
เราย้ายออกมาได้ 1 เดือนแล้ว ตอนซื้อบ้านเราเจอกันครึ่งทางกับสามี คือเราต้องการซื้อบ้านแยกออกมาอยู่กัน 2 คน แต่สามีสามารถเลือกบ้านที่อยู่ใกล้บ้านเดิมเค้าได้เท่าที่เค้าต้องการ (แต่เรื่อง Spec บ้านเราขอพิจารณาด้วย)
และเราไม่ได้เรียกร้อง หรือมีความต้องการที่จะต้องไปหาซื้อบ้านที่อยู่ใกล้บ้านพ่อแม่เรา เพราะมันไม่จำเป็น เราสามารถขับรถไปหาเค้าได้ทันทีที่เค้าเรียกใช้ หรือถ้าจะไปหาเราก็ขับรถไปหาได้สบายๆ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร 30 กิโล บนถนนวงแหวน ชิวๆ 45 นาทีก็ถึง

ตอนนี้เราแยกออกมาอยู่กันเองได้ 1 เดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราก็แวะไปบ้านแม่สามีอาทิตย์นึง 2-3 วัน ตอนเย็นบ้าง ตอนกลางวันเสาร์อาทิตย์บ้าง แล้วแต่ว่าจะไปวันไหน วันไหนเลิกงานไม่ดึก ก็แวะไปกินข้าวบ้าน
ที่ผ่านมา แม่สามีไม่สบาย เลิกงานเสร็จ ก็บึ่งรถไปรับไปรพ. เสร็จแล้วก็พาไปส่งบ้าน เรากับสามีถึงได้แวะหาอะไรกินก่อนเข้าบ้าน
แม่สามีจากที่ตอนแรกเราสองคนกังวลว่าเค้าจะเสียใจที่เราย้ายออกมา หรือกังวลว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่เราค่อยๆพูด และบอกถึงวัตถุประสงค์ของเรา และความตั้งใจของเรา และการกระทำหลังจากย้ายออกมาแล้ว สุดท้ายแม่สามีไม่ว่า ไม่ดราม่าอะไรเลย คอยซื้อต้นไม้ กระถางนั่นนี่มาให้เราปลูกที่บ้าน จะมีบ้างนิดหน่อย ก็อารมณ์คนแก่บางทีก็งอแงนิดๆหน่อยๆเป็นปกติ
ที่เล่ามาเสียยืดยาว .. เพียงเพื่อจะบอกอีกมุมมองนึง ว่าทุกอย่างอยู่ที่เราทำตัวค่ะ ลูกหลานอยู่บ้านเดียวกันกับพ่อแม่ ไม่ดูแลพ่อแม่มีเยอะไปค่ะ
ดังนั้นจะอยู่บ้านเดียวกัน หรือแยกออกมาอยู่ ไม่สำคัญเท่าการกระทำของคุณค่ะ ตราบใดที่คุณคิดว่าคุณแยกออกมาอยู่เอง แล้วคุณยังดูแลพ่อแม่อย่างที่เคยทำอยู่ ก็อย่าได้คิดอะไรมากเลย
คนเป็นพ่อแม่ โดยเฉพาะฝ่ายหญิง ยังไงก็ดีใจค่ะ ที่ลูกสาวได้มีบ้านแยกออกมาอยู่เอง ไม่ต้องอยู่ร่วมกับพ่อแม่สามี
คนเป็นพ่อแม่ของฝ่ายชายจะคิดอีกแบบ .. คือกลัวลูกชายไปดูแลเมียเสียหมด จนลืมแม่ ดังนั้นสิ่งที่ลูกผู้ชายควรทำคือ ในเมื่อคุณเลือกที่จะออกไปอยู่เองแล้ว จงอย่าทำให้แม่คุณรู้สึกว่าคุณรักเมีย มากกว่าแม่ ขอให้คุณดูแลแม่คุณเหมือนเดิม เสาร์อาทิตย์ มารับไปกินอะไรด้วยกัน มารับไปซื้อต้นไม้ ไปทำอะไรก็ได้ ที่แม่คุณชอบ โดยที่เมียคุณก็ควรจะมาด้วย เพื่อแสดงความเป็นลูกสะไภ้ที่ดี ไม่ใช่มาถึงก็แย่งความรักจากพ่อแม่เค้าไปหมด
ขอให้โชคดี .. จัดการปัญหาในใจให้ได้โดยไวนะคะ สู้ๆค่ะ :) ปล. ลืมบอกไปว่าหลังจากย้ายออกมาอยู่เอง เรากับสามีรู้สึกดีขึ้นมาก มีพื้นที่ส่วนตัว โดยเฉพาะเรา และกับแม่สามี แกก็โอเค ดูอารมณ์ดีด้วยซ้ำไป บางทีคนเราเจอกันทุกวัน กับ 2-3 วันเจอกันที มันมีอารมณ์ของความโหยหานะคะ จากที่จ้องจะพูดเรื่องปวดหัวใส่กัน ก็กลายเป็นการถามสารทุกข์ สุขดิบกัน ทำอะไรกินกัน เป็นต้น

เป็นธรรมดาที่พ่อแม่ต้องรู้สึกเศร้าค่ะ ก็ลูกทั้งคนที่เคยเลี้ยงดูกันมาต้้งแต่อ้อนแต่ออก

ในความคิดเห็นของเรา เราว่าคุณไม่ผิดหรอกค่ะ ทุกชีวิตย่อมต้องมีทางเดินเป็นของตัวเอง เพียงแต่ว่าคุณต้องอย่าทิ้งพ่อแม่คุณไว้ข้างหลัง คุณต้องดูแลเอาใจใส่ท่านไม่ใช่เหมือนเดิมนะคะ ต้องมากขึ้นกว่าเดิมค่ะเพราะเราไม่ได้อยู่กับเค้าเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่างถ้าคุณแต่งงานแล้วภรรยาคุณไม่แฮ๊ปปี้ที่จะเจอสภาพที่เป็นอยู่แบบนี้ มันจะทำให้ครอบครัวทั้งของคุณเองและทางบ้านพ่อแม่ไม่มีความสุขกันหมดเลย ลองค่อย ๆ คิดดูนะคะ